‘Iets in mij werd wakker gekust’

De kracht van vrouwelijke ondernemers. Ik ontdekte het zo’n vier, vijf jaar geleden. Ik was er niet naar op zoek. Integendeel. Ik was gewoon een avondje uit met vriendinnen. Nietsvermoedend stapte ik de drempel over van het event, door vrouwen en voor vrouwen Wat ik zag, maakte indruk, inspireerde me tot diep in mijn vezels. Ik zag vrouwen, die stralend hun business presenteerden aan het publiek. Vrouwen, moeders, met wie ik in vervlogen tijden op het schoolplein stond onze kinderen uit te zwaaien. De trots en de energie die zij uitstraalden ben ik nooit vergeten. Het zal je dan ook niet verbazen, dat daar de kiem werd gelegd voor mijn eigen ondernemerschap. Zonder dat ik me daar op dat moment ook maar enigszins van bewust was. Dat kwam pas later.

Ergens bleef ik ‘steken’

Na die avond pakte ik dan ook gewoon mijn leven van alledag weer op. Ik was druk met mijn gezin, met mijn toenmalige baan in het onderwijs, eigenlijk met het in de lucht houden van alle ballen, die de waan van de dag met zich meebrengen. Toen mijn beide ouders ziek werden, kwam daar nog een bal bij: mantelzorgen. Ik sprong er volop in, trots dat ik, zij die er nooit bij neerviel, het allemaal in de benen hield. En ik ging door! Totdat de energie er heel langzaam uitliep. Mijn werkgever merkte het en ik kreeg een coaching traject aangeboden. Dat sloeg ik af. Hoezo coaching? Ik kon het immers zelf.
Het liet me niet los. Er speelden zich allerlei dialogen af mijn hoofd. Moest ik het aangaan? Had ik iets te verliezen? Ik ging overstag. Ik leerde hoe ik mijn fles weer moest vullen, met energie wel te verstaan…😉. Ik leerde mijn valkuilen erkennen, mijn kwaliteiten herkennen en ik leerde hoe ik steviger in mijn schoenen kon staan. Stukje bij beetje krabbelde ik weer op, maar niet helemaal. Ergens bleef ik ‘steken’.

Bezig zijn met dat wat ik het liefste doe

Tot het moment dat ik in gedachten terugging naar die maandagavond in april (2016), waarin ik vrouwelijke ondernemers ieder voor zich het podium zag pakken, zag schitteren, omdat ze geloven in wat ze doen en wat ze de ander hebben te bieden. En toen wist ik het. Dat wilde ik ook. Ik wilde zelf de regie in mijn werk, bezig zijn met dat wat ik het liefste doe. En ja, dat is en blijft toch echt schrijven.
Als kind maakte ik kleine boekjes voor mijn opa en oma, ik blonk op de middelbare school uit in het schrijven van opstellen en later op de mbo kwamen mijn persberichten altijd als beste uit de bus. De School voor Journalistiek was dan ook een logische stap. Tijdens mijn stage bleef ik ‘hangen’ bij de, voor mij destijds, mooiste en beste krant allertijden. Jarenlang werkte ik voor verschillende edities bij deze regionale uitgever, leerde ik de fijne kneepjes van het vak kennen en vond ik het na een klein anderhalf decennium welletjes. Ik zegde de journalistiek vaarwel en rolde binnen het onderwijs in het vak van communicatieprofessional. Opnieuw beleefde ik gouden jaren.